De zang is bezwerend, meestal in de lagere registers. Dat begint spannend, traag en leeg en groeit gaandeweg uit tot een enorme geluidsgolf die je optilt en tenslotte zachtjes weer neerzet.ĭe vier nemen op de nieuwe plaat vaak de tijd om een lied op te bouwen en barsten soms pas na ruim twee minuten los. In het eerste lied Quiet wordt meteen al de toon gezet. Ze kiest niet voor de makkelijke weg, door na een paar coupletten met een verwacht eruptief refrein te komen. Maar FEWS pakt het anno 2019 subtiel en zelfbewust aan. Dat kan ook niet omdat dat nu eenmaal in het DNA van de Zweden zit. Waar FEWS op de eerste plaat Means (2016) nog duidelijk zoekende was, iets te veel last had van scoringsdrift met de geforceerd hoge zang en een sologitaargeluid dat nu alweer ietwat gedateerd klinkt, hoor je op Into Red een volwassen band die risico’s durft te nemen en een overweldigend geluid neerzet.įEWS heeft het gevoel voor pop uiteraard nog niet verloren. Dit slotlied is zo majestueus meeslepend dat ik na de lange fade out meteen weer van vooraf aan wil beginnen. Ook op de nieuwe plaat staan nog genoeg liedjes waar je op kunt dansen of –voor de niet-dansers- je hoofd automatisch zal meebewegen.Įn dan is er de instrumentale afsluiter Fiction, dat een ten onrechte afgekeurd nummer van Turn on the Bright Lights van Interpol zou kunnen zijn. Maar doordat de melodieën zo verdomd pakkend zijn, kiert er genoeg licht door de muziek. Zelfs in veel refreinen blijft hij laag zingen, waardoor de sfeer dreigend en duister blijft. Ook de opmerkelijk laag gehouden stem van zanger/gitarist David Alexander is ‘slechts’ een van de instrumenten. Veertig magische minuten met subtiele gitaarlijnen en een belangrijke rol voor de bas en drums. ![]() Into Red is in al zijn vermeende eenvoud een ingenieus meesterwerk, geproduceerd met Joakim Lindberg (die we kennen van Hater) en gemixt door James Dring (werkte o.a. Nee, je hoeft geen dokter te bellen hoor, het gaat prima. Op de mooiste momenten hoor ik zelfs melodieën die er helemaal niet zijn. Er gebeurt orenschijnlijk weinig spectaculairs, maar hoe vaker je de muziek luistert des te meer je erin hoort. En als-ie niet op staat dan klinkt-ie nog steeds ergens in mijn achterhoofd of ik voel ‘m in de lendenen.ĭe plaat oefent een mysterieuze aantrekkingskracht op mij uit. Sinds Into Red op 1 maart uitkwam (bij PIAS) móet ik ‘m meerdere keren per dag horen. Je mag jezelf een geluksvogel noemen: je hebt namelijk nog net genoeg tijd om verslaafd te raken aan de nieuwe plaat Into Red van FEWS voordat het Zweeds/Amerikaans/Britse kwartet zaterdagavond in VERA speelt.Īls je tenminste van bezwerende postpunk/shoegaze houdt, verpakt in spannende en super-catchy liedjes.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. ArchivesCategories |